نیکی کریمی نوشت:"از دیشب دایم این شعر ترجیع بند ذهنم شده ، چرا ؟ "ما هیچ
ما نگاه ... "
حدود دو ، سه هفته پیش بود که زنگ زد و برای دیدنش به خانه اش رفتم ... کتمان نمیکنم که از دیدنش به شدت جا خوردم ... روی تختی کنار پنجره ، رو به روی باغچه خوابیده بود ، سعی کردم با شوخی و خنده فضا را عوض کنم ... به خودش اشاره کرد و گفت : " خراب کردن ..." گفتم این حرفها چیه ؟ عمل کردی ، خوب میشی ..."
اما نشد ... راست می گفت ، خراب کرده بودند ...
عملش را می گفت ...
و الان ... نتیجه ی ناگزیر فراتر رفتن از سطح انتظار عموم، فاصله گرفتن از سطح شناخت آنان هم هست.
شاید همین است که آشفته بازار یادداشت نوشتن و تسلیت گفتن های رفتنت، صرفا سرشار از جمله سازی با نام و کارهای توست.
ان هم برای تویی که فرسنگ ها از ابتذال و میان مایگی دور بودی
کجا بودند این غریبه های دیر اشنا ؟
خانه دوست کجاست؟
بیخود نیست که یاد این شعر سهراب می افتم که ورد کلامت بود
: " ما هیچ ،
ما نگاه...".
 

بهاره رهنما اینگونه واکنش نشان داد:"برایم عجیب بود که کسی که خودش با نام ایشان رشد کرده بود جایی نوشته بود، از خیل تسلیت ها و یادداشت های ادم های حتی عادی در شگفت است و اینها که در حد شما نیستند از کجا پیدایشان شده و،..
امان از اینهمه توهم و تکبر و حفیقی نبودن و روشنفکر نمایی !
کسی نیست بگوید، یک اسطوره به همه ملتش تعلق دارد ، شما ببخشید که اعلام نشده بود عموم مردم حق تسلیت گفتن و نوشتن از احساسشان در مورد این ضایعه را نداشتند، خلاصه اینکه گرچه خیلی از مردم مثل شما شانس نجات پیدا کردن از میانمایگی توسط بزرگان رانداشته اند اما تک تک مردم ایران حق تسلیت و ابراز احساسشان برای چنین بزرگانی رادارند، کاش در محضر ایشان لااقل اموخته بودید:
درخت هرچه پر بار تر افتاده تر"