14 اردیبهشت ماه سال جاری بود که حجت‌الاسلام و المسلمین حسن روحانی در بیست ‌و نهمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب، گفت: چه بخواهیم چه نخواهیم زندگی و دنیای ما قبل از برجام با پسا برجام کاملاً متفاوت است...

آری، به راستی دنیای ما قبل از برجام با پسا برجام کاملاً متفاوت است و آقای رئیس جمهور این بار بی چک و چانه و بدون هیچ مقدمه چینی به هدف زدند و واقعیت را بیان کردند! واقعیتی که امروز مردم همیشه آگاه و بیدار کشورمان، آن را به وضوح در اوضاع گشایش نیافته اقتصادی خود با تمام وجود آن را احساس می کنند.

اصلا چرا راه دوری می رویم؟ مگر نه اینکه رئیس جمهور محترم در تازه ترین دستاورد مذاکرات و توافق برجام، اعلام کرد که نرخ آب بهای مصرفی مشترکان را بین 10 تا 30 درصد اضافه کرده است! پس کجا رفت آن روزهایی که دولت یازدهم می‌گفت: بعد تحریم ها مشکل آب خوردن مردم هم حل خواهد شد!

... روزی که حسن روحانی با شعار کلیدی «سانتریفیوژ باید بچرخد، اما زندگی مردم و اقتصاد هم باید بچرخد» در کارزار انتخابات یازدهمین دوره ریاست‎جمهوری حاضر شده بود، حتی فکرش را هم نمی کرد روزی فرا برسد که نه سانتریفیوژی بچرخد و نه زندگی مردم و اقتصاد چرخشی داشته باشد.

اما متاسفانه امروز، همان روز است؛ روزی که اقتصاد کشور از قِبَل برجام چه دشنه ها که نخورد و چه بلاهایی که بر سرش نیامد! به طوری که حالا به سختی نفسش بالا آمده و نیاز به یک نفس مصنوعی از جنس اقتصاد مقاومتی دارد، نه از جنس برجام و دوران پسابرجام و تدبیر و امید...

با این همه باز هم می بینیم که برخی از سیاسیون از برجام و دوران پسابرجام تمام قد دفاع کرده و منتظر فرجی هستند تا به همه ثابت کنند که مذاکرات و این همه آمد و شدها، کاری بیهوده نبوده و برجام و دوران پسابرجام تنها راه برون رفت مشکلات به خصوص مشکلات اقتصادی است.

اما دیگر وقت آن رسیده که دولتمردان کمی واقع بینانه به دور و اطراف خود بنگرند و انقدر بر سر گور بی مرده گریه نکنند و سنگ برجام را بر سینه نکوبند! بهتر است بپذیرند که اوضاع اقتصادی کشور در دوران پسابرجام نه تنها بهتر نشد، بلکه موجب شد تا بسیاری از واحدهای تولیدی در کشور تعطیل و کارگران آن به خیل عظیم بیکاران در کشور بپیوندند.

این اتفاقات تاسف بار در حالی روی می دهند که بر طبق آخرین آمار ارائه شده در کشور بیش از شش و نیم میلیون نفر از جمعیت فعال کشور فاقد شغل هستند یا شغل ثابتی ندارند؛ و این یعنی مشکل روی مشکل گذاشتن! یعنی برجام نه تنها دردی از مردم دوا نکرد، بلکه بر روی زخم آن ها نمک هم پاشید.

چرا که موضوع بیکاری جوانان که به لطف برخی از آقایان هر روز بیشتر و بیشتر هم می شود، به قدری مهم و ضروری است که رهبر معظم انقلاب در تازه‌ترین دیدارشان با نمایندگان مجلس دهم فرمودند: "شرمندگی این حقیر از این که جوانی بیکار با دست خالی به خانه می‌رود؛ کمتر از خود او نیست."

به راستی، با همه این اوصاف جا ندارد که دولت تدبیر و امید به جای امید واهی بستن به برجام، کاری کند و اقتصاد بیمار کشور را نجات داده و از حالت کما خارج کند؟! جا ندارد که به جای درِ باغ سبز نشان دادن به مردم، دست آن ها را گرفته و وارد باغ سبز کسب و کار و خوداشتغالی و تکیه بر تولید ملی بکند؟!

حال سوال اصلی اینجاست که چرا با وجود این همه مشکلات اقتصادی دولت دست روی دست گذاشته و همچنان، اصرار بر قبولاندن برجام بر مردم را دارد؟!

در همین راستا برخی از تحلیلگران سیاسی، مشکلات رو به افزایش اقتصادی را ناشی از برنامه ریزی تیم مشاورین دولت می‌دانند. به این ترتیب آنها معتقدند آقای رییس‌جمهور و تیم مشاوره ای ایشان، با سکوت عمدی و بی تحرکی در برابر بحران اقتصادی، اجازه دادند تا اوضاع بد و بدتر شود، تا به این وسیله و با فشار به مردم، ارکان مختلف حاکمیت را تحت فشار افکار عمومی؛ مجاب به پذیرش توافق هسته‌ای کنند.

به عبارت دیگر تیم مشاورین دولت می‌کوشد تا با سواستفاده از دردها و آلام معیشتی مردم، با یک عملیات روانی، توافق اقتصادی را که به اعتقاد بسیاری از صاحبنظران؛ گشایش چندانی در اوضاع اقتصادی مردم ایجاد نخواهد کرد، غول چراغ جادوی اقتصاد نشان داده، و آن را تنها راه نجات مردم و کشور جا بزنند.

خلاصه مطلب آن که، قریب به سه سال است که دولت یازدهم عمر و اعتبار خود را پای موضوعاتی چون مذاکرات و برجام گذاشت، موضوعاتی که چیزی جز گرانی و بیکاری و بدتر کردن اوضاع اقتصادی، عاید ملت و کشور نکرد؛ پس بهتر است که دولت تدبیر و امید مابقی عمر خود را صرف بهبود اوضاعی کند که حاصل کرده خودش است! در این صورت شاید بتواند خاطره آن روزهای بد انتظار و امیدهای واهی را از ذهن مردم پاک کند. شاید...

انتهای پیام/

منبع:کریمه