به گزارش پایگاه خبری باشت نیوز [2]، در حالی که پایان سال تحصیلی و شروع فصل تابستان برای بسیاری از دانش آموزان آغاز تفریح، شور و نشاط، ورزشها و کلاس های گوناگون است، اما برای عده ای شروع فصل کار مضاعف است تا با دستان کوچکشان بزرگی کنند و که کمک خرج خانواده هایشان باشند.

کودکانی که به خاطر مشکلات اقتصادی در بیشتر ایام سال به جای پرداختن به بازی های کودکانه در اجتماع مجبور به کار هستند و هیچ نهاد حمایتی برای حمایت از آنان وجود ندارد. [2]

این کودکان تنها در شهر ما نیستند در اکثر نقاط کشور شاهد حضور و فعالیت های گوناگون آن‌ها هستیم، کودکانی که باید مشکلات فراوانی را پشت سر بگذارند و آینده شان اصلا مشخص نیست.

به همین بهانه خبرنگار ما با یکی از این بزرگ مردان کوچک گفتگویی انجام داده که خواندن آن خالی از لطف نیست. [2]

9 سال سن بیشتر ندارد و الان که پایان تحصیلاتش است با تلاشی مضاعف راهی خیابان [2] های شهر باشت شده است تا با بساطی که پهن کرده است به کمک اقتصاد خانواده اش بشتابد.

نامش سید رضا است به واسطه ی تلاش و کارش تقریباً همه او را میشناسند از نماینده مردم این شهرستان در مجلس تا ساکنین دورترین محله ها، [2]از محل زندگیش.

  استعدادش در حساب و کتاب و ریاضیات مثال زدنی است، به گفته معلمش جزء شاگردان ممتاز کلاس است، امسال پایه سوم ابتدایی را به اتمام رسانده و خود را برای پایه چهارم آماده می کند.

بزرگیش از حرفهایش پیدا بود، از او پرسیدم سختت نیست که در این سن کار می کنی، [2]در جوابم گفت: وقتی تنها باشی و بحث درآمد خانواده ات درمیان باشد کار بزرگ و کوچک نمی شناسد، باید تلاش کنی تا بتوانی امرار معاش کنی.

[2]

معلوم بود که سید رضا کوچلوی ما خودش کار کردن را دوست دارد، ولی وقتی از او در مورد علاقه اش درباره بازی ها و تفریحات کودکانه پرسیدیم، تنها یک جمله کوتاه گفت: جمعه ها بازی می کنم و سری به خانواده اقوام می زنم.

از این بزرگ مرد کوچک پرسیدم، در روز چند ساعت کار می کنی و درآمدت چطور است، در جوابم گفت: موقعی که هنوز امتحانات تمام نشده بود صبح به مدرسه می رفتم و عصر کار می کردم ولی الان از صبح تا ظهر و بعدالظهر تا اول شب بساطم پهن است و روز 10 تا 15 هزارتومان درآمد دارم. [2]

در لابه لای صحبتمان مشتری می آید و کفش هایش را به دستان این نان آور کوچک می دهد و رضا هم که گل از گلشنش شکفته است برای سود بیشتر امروزش، حرف هایش را با من قطع می کند و با دستانی که با واکس سیاه شده اند شروع به واکس زدن می کند و من نظاره گر چشمانی هستم که به راحتی می توان حرارت شوق برای سود کردن را در آنها لمس کرد.

[2]

شاید این کودکان از همین حالا پذیرفته اند که بازی های کودکانه شان را باید برای همیشه به فراموشی بسپارند چرا که به قول مردم کوچه و بازار امروزه همه چیز گران شده و برای تامین مخارج زندگی همه باید تلاش کنند.

یک خدا قوت جانانه به همه آنهایی که برای تامین مخارج خانواده شان از جان و دل مایه می گذارند؛ از پیرمردهای که با وجود کهولت سن هنوز دست از کار و تلاش برنداشته اند تا کودکانی که شیرینی بازی های کودکانه شان را به کار برای تامین مخارج خانواده شان ترجیح می دهند. [2]

گزارش/فاضل کامران

انتهای پیام/ک308