،دروغ در دنيا و آخرت انسان را از رحمت الهی محروم می کند و در ميان مردم، فرد را بی اعتبار می نمايد و اعتماد عمومی را سلب و جامعه را به بيماری نفاق دچار می سازد و از آفات زبان و خراب کننده ايمان است. علت اصلي دروغ، عقده، حقارت و خود کم بيني انسان دروغگو می باشد.

اما باید دانست که این عمل آثار فراوانی به همراه دارد چنانچه از امام سجاد(ع) نقل شده است که ایشان فرموده اند: اِتَّقُوا الكَذِبَ الصَّغيرَ مِنهُ وَالكَبيرَ، فى كُلِّ جِدٍّ وَهَزلٍ فَإِنَّ الرَّجُلَ إِذا كَذِبَ فِى الصَّغيرِ اجتَرَأَ عَلَى الكَبيرِ؛ از دروغ كوچك و بزرگش، جدّى و شوخيش بپرهيزيد، زيرا انسان هرگاه در چيز كوچك دروغ بگويد، به گفتن دروغ بزرگ نيز جرأت پيدا مى كند. [2]

علاوه بر این حضرت محمد (ص) درباره آثار دروغ در زندگی افراد می فرمایند: اَلكَذِبُ يَنقُصُ الرِّزقَ؛ دروغ، روزى را كم مى كند، [2] و نیز امام موسى كاظم (عليه السلام) در سخمی گرانسنگ بیان می دارند: اَداءُ الاَمانَةِ وَ الصِّدقُ يَجلِبانِ الرِّزقَ، و َالخيانَةُ وَ الكَذِبُ يَجلِبانِ الفَقرَ وَ النِّفاقَ؛ اداى امانت و راستگويى روزى را زياد مى كند و خيانت و دروغگويى باعث  [3]فقر و نفاق مى شود.

همچنین امام على (ع) بیان می دارند: يَكتَسِبُ الكاذِبُ بِكَذِبِهِ ثَلاثا: سَخَطُ اللّه عَلَيهِ و َاستِهانَةُ النّاسِ بِهِ و َمَقتُ المَلائِكَةِ لَهُ؛ دروغگو با دروغگويى خود سه چيز بدست مى آورد: خشم خدا را نسبت به خود، نگاه تحقيرآميز مردم را نسبت به خود و دشمنى فرشتگان را نسبت به خود.