به گزارش پایگاه خبری باشت نیوز [2]، سید تقی واردی در یادداشتی نوشت: هر سال روز سیزدهم رجب بخاطر زادروز وصی نبی مکرم اسلام، مولای متقیان، امیرمومنان، پیشوای مسلمانان، نخستین امام شیعیان، ابوالسبطین، حضرت امام علی بن ابی طالب (ع) و جشن و شادمانی پیروان اهل بیت (ع)، در جمهوری اسلامی ایران به « روز پدر » نام گذاری شده تا از این طریق از پدران پرتلاش و زحمتکش این مرز و بوم که علاوه بر همت در تامین معاش و اسباب زندگی، نقش بسزایی در آشنایی فرزندان خویش با مکتب اهل بیت (ع) داشته و آنان را از انحرافات فکری و عقیدتی بازداشته و با نور اسلام و قرآن و مکتب حیات بخش اهل بیت (ع) آشنا و سیراب نمودند، تقدیر و تشکری به عمل آید.این سُنتی است حسنه و کرداری است خداپسندانه.

البته این نام گذاری بی دلیل نبوده و مستند روایی نیز دارد. زیرا رسول معظم اسلام حضرت محمد (ص) در روایتی خود و امام علی بن ابی طالب (ع) را پدران امت اسلام قلمداد نمود و فرمود:" أنا و علیٌّ أبوا هذه الاُمّة "، یعنی: من و علی پدران این امتیم. بدین جهت روزمیلاد خجسته حضرت امیر مؤمنان (ع) به روز پدر نامیده شده است.

ضمن تبریک این روز گرامی به همه پدران مومن و متدین و فداکار این مملکت، اشاره ای به تولد سراسر نور امام علی بن ابی طالب (ع) می نمایم: [2]

ولادت با سعادت امیر مومنان (ع) در سیزده رجب سال سی ام عام الفیل، یعنی 23 سال پیش از هجرت نبوی (ص)در مکه معظمه و در درون کعبه (خانه خدا ) به وقو ع پیوست.(1)

نام مبارکش " علی " و کنیه های وی عبارت است از: ابوالحسن، ابوالحسین، ابوالحسنین، ابوالسبطین و الریحانتین، ابو الائمه و ابوتراب.

ولی معروف ترین کنیه هایش ابوالحسن و ابوتراب می باشند.

 القاب آن حضرت عبارتند از: امیرالمؤمنین، سیدالوصیین، سیدالمسلمین، سیدالاوصیاء، سیدالعرب، خلیفة رسول الله، امام المتقین، یعسوب المؤمنین، یعسوب الدین، صهر رسول الله، حیدر، مرتضی، وصی،ولی و …

پدرش ابوطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف است، که با عبدالله بن عبدالمطلب پدر حضرت محمد(ص)، برادر اعیانی بودو مادرشان فاطمه بنت عمرو بن عائذ مخزومی می باشد.( [2]2)

مادرش فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبد مناف بود. وی از جمله بانوان گروه نخست بود که به پیامبر(ص) ایمان آورد و مسلمان شد و رنج های ایام حضور در مکه را به همراه همسر و خانواده اش متحمل گردید و در هنگام هجرت پیامبر (ص)، وی نیز به مدینه هجرت نمود و در همین شهر مقدس بدرود حیات گفت و پیامبر (ص) با پیراهن خود وی را کفن کرد، تا بدین وسیله او را از گزند گزندگان زمین و هم از فشار قبر در امان نگه دارد و اقرار به ولایت فرزندش علی بن ابی طالب(ع) را به وی تلقین کرد، تا هنگام پرسش نکیرین، به راحتی پاسخشان دهد. رسول خدا(ص)، او را بدین طریق احترام و از این فیض عظیم برخوردار ساخت.(3)

تولد مبارک آثار حضرت علی (ع) در مکه معظمه و در داخل خانه خدا (کعبه)در مسجد الحرام، یکی از شگفتی های عالم خلقت محسوب می گردد و این فضیلتی است ویژه که خداوند متعال، تنها وی را به چنین امتیازی کرامت بخشید. نه پیش از او و نه پس از او، برای هیچ کسی چنین فضیلتی پدید نیامده است.( [2]4)

در روایتی آمده است:روزی عباس بن عبدالمطلب، با یزید بن قعنب و با گروهی از بنی هاشم و جماعتی از قبیله بنی العزی در برابر خانه کعبه نشسته بودند، ناگاه فاطمه بنت اسد به مسجد در آمد و به حضرت امیرالمؤمنین(ع)، نه ماه آبستن بود و او را درد زائیدن گرفته بود. پس در برابر خانه کعبه ایستاد و نظر به جانب آسمان افکند و گفت: پروردگارا! من ایمان آورده ام به تو و به هر پیامبر و رسولی که فرستاده ای و به هر کتابی که نازل گردانیده ای و تصدیق کرده ام به گفته های جدم ابراهیم خلیل(ع) که خانه کعبه بنا کرده او است، پس سئوال می کنم از تو، به حق این خانه و به حق آن کسی که این خانه را بنا کرده است و به حق این فرزندی که در شکم من است و با من سخن می گوید و به سخن گفتن خود مونس من گردیده است و یقین دارم که او یکی از آیات جلال و عظمت تو است، که آسان کنی بر من ولادت او را.

عباس و یزید بن قعنب گفتند: همین که فاطمه از دعایش فارغ شد دیدیم که دیوار عقب خانه، شکافته و روزنه ای پیدا شد. فاطمه از آن روزنه داخل خانه خدا شد و از دیده های ما پنهان گردید، پس شکاف دیوار به اذن خدا به هم پیوست و ما چون خواستیم در خانه را بگشاییم چندان که سعی کردیم، در گشوده نشد. دانستیم که این امر از جانب خداوند متعال واقع شده است  و فاطمه سه روز در اندرون کعبه ماند. اهل مکه در کوچه ها و بازارها این قضیه را نقل و زن ها این حکایت را یاد کرده و تعجب می نمودند. تا روز چهارم رسید، پس همان موضع از دیوار کعبه که شکافته شده بود، دیگر باره شکافته شد، فاطمه بنت اسد بیرون آمد و فرزند خود اسدالله الغالب علی بن ابی طالب(ع) را در دست خویش داشت و می گفت: ای گروه مردم! به درستی که حق تعالی برگزید مرا از میان خلق خود و فضیلت داد مرا بر زنان برگزیده که پیش از من بوده اند. زیرا که حق تعالی برگزید آسیه دختر مزاحم را و او عبادت کرد حق تعالی را پنهان در موضعی که عبادت خدا در آن جا سزاوار نبود، مگر در حال ضرورت، یعنی خانه فرعون. [2]

و مریم دختر عمران را حق تعالی برگزید و ولادت حضرت عیسی(ع) را بر او آسان گردانید و در بیابان درخت خشک را جنباند و رطب تازه از برای او از آن درخت فرو ریخت و حق تعالی مرا بر هر دو و زیادتی داد و هم چنین بر جمیع زنان عالمیان که پیش از من گذشته اند. زیرا که من فرزندی آورده ام در میان خانه برگزیده او و سه روز در آن خانه محترم ماندم و از میوه ها و طعام های بهشت تناول کردم و چون خواستم که بیرون آیم، در هنگامی که فرزند برگزیده من بر روی دست من بود، هاتفی از غیب مرا ندا کرد که: ای فاطمه! این فرزند بزرگوار را "علی" نام کن، به درستی که منم خداوند علی أعلی و او را آفریده ام از قدرت و عزت و جلال خود و بهره کامل از عدالت خویش به او بخشیدم و نام او را از نام مقدس خود اشتقاق نموده و او را به آداب خجسته خود تأدیب کرده ام و امور خود را به او تفویض کرده ام و او را به علوم پنهان خود مطلع کرده ام و در خانه محترم من متولد شده است و او اول کسی است که اذان خواهد گفت بر روی خانه من و بت ها را خواهد شکست و آن ها را از بالای کعبه به زیر خواهد انداخت و مرا به عظمت و مجد و بزرگواری و یگانگی یاد خواهد کرد و اوست امام و پیشوا بعد از حبیب من و برگزیده از جمیع خلق من محمد(ص) که رسول من است و او وصی او خواهد بود. پس خوشا به حال کسی که او را دوست بدارد و یاری اش کند و وای بر حال کسی که فرمان او را نبرد و یاری اش نکند و حقش را انکار نماید.(5)

آری، حضرت علی(ع) در چنین روز مبارک و در چنین محل مبارک و با میزبانی خدای سبحان دیده به جهان گشود و جهان هستی را از انوار الهی اش روشن گردانید. ابوطالب(ع) و فاطمه بنت اسد(س)، در نگه داری و تربیت این نازنین فرزند، تلاش بلیغی به عمل آوردند. ولی هنوز چند سالی از ولادت با برکتش نگذشته بود که حضرت محمد(ص) و همسرش خدیجه کبری(س) از ابوطالب(ع) و همسرش فاطمه بنت اسد(س) تقاضا نمودند که نگه داری این کودک دلربا را به آنان واگذار نمایند. ابوطالب(ع) و فاطمه بنت اسد(س) به خاطر شدت علاقه و محبت به حضرت محمد(ص)، درخواستش را قبول و نگه داری علی(ع) را به وی سپردند.(6)

از آن پس، علی(ع) در دامن مهرانگیز رسول خدا(ص) رشد و تعالی یافت و مراحل تکامل را طی نمود. او نخستین کسی بود که به خدا و پیامبرش ایمان آورد و تا آخر عمر شریف خود در اعتلای کلمه لا اله الا الله و عدالت اسلامی، لحظه ای از پای ننشست.(7)

 زید بن ارقم روایت کرد: اول من صلی مع رسول الله(ص) علی بن ابی طالب(ع)؛ نخستین کسی که با رسول خدا(ص) نماز گزارد، علی(ع) بود.( [2]8)

از خود حضرت علی (ع) در باره پیش قدمی وی در پذیرش اسلام آمده است: اَنا عبد الله و اخو رسول الله (ص) و اَنا الصدیق الاَکبر لا یقولها بعدی الا کاذب مفتری، ولقد صلیت مع رسول الله (ص) قبل الناس بسبع سنین و انَا اول من صلی.(9)

یعنی: من بنده خدا و برادر رسول خدایم و منم صدیق اکبر و این جمله را پس از من کسی ادعا نمی کند مگر آن که دروغگو و افترا زننده باشد. من با پیامبر (ص) به مدت هفت سال پیش از آن که کسی با وی نماز بخواند، نماز خواندم و من نخستین کسی هستم که با او نماز گزاردم.

به هر روی این روز فرخنده بر باز مانده نسل امامت و ولایت، حضرت مهدی صاحب زمان (ع) و بر عموم شیعیان و محبان آن حضرت مبارک باشد. 

 -----------------

پاورقی:

1_ خصائص الائمة(ع)، ص 39؛ تاج الموالید، ص11 ؛ الارشاد، ص 8

2_ تاج الموالید، ص 11 ؛ المستجاد، ص3 ؛ منتهی الآمال، ج1، ص 11

3_ الارشاد، ص 8؛ بحارالانوار، ج 35، ص 179؛ تاج الموالید، ص 12 ؛ اهل بیت، ص 191

4- الارشاد، ص 8؛ خصائص الائمه(ع)، ص 39؛ منتهی الآمال، ج1، ص 143

5- نک: علل الشرایع، ج1، ص 135 ؛ الامالی (شیخ صدوق )، ص 198 ؛ روضة الواعظین، ص 76 ؛الاربعین ( محمد طاهر قمی )، ص65 ؛ منتهی الآمال، ج1، ص 141

6- فروغ ابدیت،ج 1، ص 208

7- همان، ص 240

8- أنساب الأشراف، ج2، ص 8

9- الاحتجاج، ج 1، ص 206 ؛ بحار الانوار، ج 38، ص 253 ؛ فروغ ابدیت، ج1، ص 244

انتهای پیام/ک308